نمیدونم تا چند سال دیگه کسی این نوشته های منو میخونه یا نه ولی حتی اگه کسی هم نباشه به نوشتن ادامه میدم چون حس خوبی بهم میده.
من امسال میخوام برای چهارمین بار کنکور بدم و بعد از گذشت سه سال و خورده ای کنکوری بودن حتی یه روز هم درست حسابی درس نخوندم و همش منتظر یه شروع خوب بودم .
نمیدونم دلیلش چیه شاید تنبلی ناامیدی کمالگرایی صفر و صدی بودن افسردگی و.همه اینا میتونه باشه . حدودا 8 ماه مونده به کنکور و من علاوه بر اینکه صفرم میخوام با کتابای نظام جدید که تا حالا لاشونم باز نکردم کنکور بدم
کلی ناکامی و ناامیدی و س و بی حرکتی و بی سرانجامی و حسرت و نرسیدن و بغض و چیزهای از این دست رو تو این چند سال تجربه کردم بعضی روزا فک کردم دیگه بدتر از این نمیشه ولی شد.
اما امروز که آزمون داشتم امروز یکی از بدترین آزمون ها بود و باز هم نخونده رفتم سر جلسه و امروز تیر خلاص ناامیدیم بود از همه روزها بدترتو این چند روزه همش این فکرا میاد تو سرم که فلانی تیزهوشانی و المپیادی و سمپادی بوده فلانی از دو سال پیش داره جدی درس میخونه رتبش شده این بعد تو چجوری میخوای تو 8 ماه از صفر شروع کنیو سه رقمی بشی ؟؟؟فلانی با رتبه خوب مونده پشت کنکور نه مثل تو که رتبت سه بار نجومی شده فلانی تو بهترین آموزشگاه درس میخونه فلانی باهوش بوده فلانی خانوادش از نظر روحی حمایتش میکردن نه مثل تو که هیچ کس آدم حسابت نکرده و هرروز تو خونه دعواس و الان چند روزه مامان بی دلیل باهات قهره وهیچ دوست و فامیل و دلخوشی نداری فلانی کنکور اولشه کلی انرژی و انگیزه داره نه مثل تو که سه ساله چپیدی تو خونه و از فضای کنکور دور شدی فلانی کلی معلم خصوصی داره فلانی از تابستون روزی n ساعت درس خونده زیستشو 80 میزنه نه مثل تو که منفی میزنی فلانی با اون همه تلاش هیچی قبول نشد نه مثل تو که ی روز میخونی ی هفته نمیخونی فلانی.
این جمله ها افکار غالب این چند روز اخیرم بودن همه چی به طرز بدی عوض شده منی که یه زمانی میخواستم نماز شب خون بشم این هفته ی اخیر در روز فقط یه بار نماز میخونم اونم اصلا حواسم نیست چی میگم .جدیدا حالم از همه آدمای اطرافم به هم میخوره چون دارم میبینم تو روزهای سختم هیچکس همراهم نیست و همه بهم پشت کردن خداروشکر که دیدمو عوض کردن و تونستم بشناسمشون هزاربار خداروشکر.
با تموم اینا امروز سر آخر یه جمله به ذهنم رسید گفتم اوکی همه این چیزایی که گفتی قبول ولی خودتم خوب میدونی که یه سریا با شرایط مشابه تو حتی تو زمان کمتر تونستن بترن میگی اونا خیلی باهوش بودن اونم قبول اصلا به احتمال 99% تو قبول نمیشی ولی اگه 1% شد و تو هم جزو این ادما شدی و قبول شدی و به آرزوت رسیدی چی؟ اگه سال بعد از شدت خوشحالی در حال سکته باشی چی؟ اگه سال بعد رو صندلی دانشگاه مورد علاقت تو رشته ای که از بچگی آرزوشو داشتی نشسته باشی؟
مغزم میگه واسه همین 1% بجنگ .
منم میگم بسم الله الرحمن الرحیم خدایا به تو توکل کردم و به رحمتت امیدوارم و میدونم تو برعکس این ادما هر چقدرم بد باشم تنهام نمیزاری خودت گفتی صدبار اگر توبه شکستی باز آ.
این آخرین شروعمه.از این جا به بعد همش ادامه خواهد بود.
پ.ن:این آیه امروز تو ازمون اومده بود خیلی دوسش دارم:وَما هٰذِهِ الحَياةُ الدُّنيا إِلّا لَهوٌ وَلَعِبٌ ۚ وَإِنَّ الدّارَ الآخِرَةَ لَهِيَ الحَيَوانُ ۚ لَو كانوا يَعلَمونَ
خودش گفته همه چی بازیه پس دیگه واسه چی ناراحتی ؟
تو ,فلانی ,یه ,کنکور ,سال ,هم ,نه مثل ,مثل تو ,تو که ,این چند ,از این
درباره این سایت